Carta de Ana e Marta
Carta aberta de Ana e Marta Díaz Rodríguez (de 10 e de 9 anos) ao Presidente da Xunta de Galicia, Alberto Núñez Feijóo, sobre a mina de Corcoesto para pedirlle que pare o proxecto.
“Sr. presidente Feijóo:
Somos Ana e Marta, dúas nenas de 10 e 9 anos, que vivimos na parroquia de Valenza, en Coristanco. Oimos falar da mina de ouro de Corcoesto que vai estar nos montes detrás da nosa casa. Por eses montes paseamos moitas veces. Gústanos moito ir por alí porque é un sitio moi tranquilo e só se oen os paxariños, o rego de Lourido e o ruído dos pinos. Tamén nos gusta moito o muíño de Baralláns porque é un sitio moi bonito para ir de merenda. Ás veces descubrimos as pegadas do raposo e do porco bravo. Cando os nosos pais nos dixeron que todo iso ía desaparecer rompéusenos o corazón porque non queremos que desaparezan as árbores, os animais, o aire puro e a tranquilidade.
Coa mina haberá grandes explosións tódolos días cerca da nosa casa e producirá moito po que chegará a todas partes, e tamén moito ruído día e noite. Tamén van facer unha piscina moi grande onde van botar todos os velenos da mina e vanos deixar aí para sempre, e poden contaminar os nosos pozos e fontes. Din que aínda que os veciños non queiran eles van facer a mina igual. Por que lles temos que deixar? Por que uns señores de fóra teñen máis dereitos que os que vivimos aquí traballando as terras desde sempre?
Os nosos pais traballan a terra pero cando veña a mina seguramente non poderán seguir. A nós de maiores gustaríanos axudarlles pero así xa non poderemos.
¿Por que os políticos non pensan nos nenos? ¿Vale máis un camión de ouro que o noso futuro? Nós temos dereito a opinar e queremos que isto pare xa, non queremos que comece. Non queremos explosións ninvelenos nin nada parecido, queremos que a natureza siga sendo tan preciosa como é agora. Acordámonos do noso avó José. A el gustáballe moito a terra e o monte. Era toda a súa vida e poñeríase moi triste se vira como desaparece todo polo que él traballou sempre.
Pense como se sentiría vostede se lle fixeran isto detrás da súa casa e nunca máis puidera volver ao seu lugar favorito. Como se sentiría se lle quitan todo iso de repente? Queremos seguir nas nosas casas coidando as nosas terras.
Por favor, señor presidente, faga todo o que poida e pare a mina.
Grazas pola súa atención.
Unha aperta de Ana e Marta”
“Sr. presidente Feijóo:
Somos Ana e Marta, dúas nenas de 10 e 9 anos, que vivimos na parroquia de Valenza, en Coristanco. Oimos falar da mina de ouro de Corcoesto que vai estar nos montes detrás da nosa casa. Por eses montes paseamos moitas veces. Gústanos moito ir por alí porque é un sitio moi tranquilo e só se oen os paxariños, o rego de Lourido e o ruído dos pinos. Tamén nos gusta moito o muíño de Baralláns porque é un sitio moi bonito para ir de merenda. Ás veces descubrimos as pegadas do raposo e do porco bravo. Cando os nosos pais nos dixeron que todo iso ía desaparecer rompéusenos o corazón porque non queremos que desaparezan as árbores, os animais, o aire puro e a tranquilidade.
Coa mina haberá grandes explosións tódolos días cerca da nosa casa e producirá moito po que chegará a todas partes, e tamén moito ruído día e noite. Tamén van facer unha piscina moi grande onde van botar todos os velenos da mina e vanos deixar aí para sempre, e poden contaminar os nosos pozos e fontes. Din que aínda que os veciños non queiran eles van facer a mina igual. Por que lles temos que deixar? Por que uns señores de fóra teñen máis dereitos que os que vivimos aquí traballando as terras desde sempre?
Os nosos pais traballan a terra pero cando veña a mina seguramente non poderán seguir. A nós de maiores gustaríanos axudarlles pero así xa non poderemos.
¿Por que os políticos non pensan nos nenos? ¿Vale máis un camión de ouro que o noso futuro? Nós temos dereito a opinar e queremos que isto pare xa, non queremos que comece. Non queremos explosións ninvelenos nin nada parecido, queremos que a natureza siga sendo tan preciosa como é agora. Acordámonos do noso avó José. A el gustáballe moito a terra e o monte. Era toda a súa vida e poñeríase moi triste se vira como desaparece todo polo que él traballou sempre.
Pense como se sentiría vostede se lle fixeran isto detrás da súa casa e nunca máis puidera volver ao seu lugar favorito. Como se sentiría se lle quitan todo iso de repente? Queremos seguir nas nosas casas coidando as nosas terras.
Por favor, señor presidente, faga todo o que poida e pare a mina.
Grazas pola súa atención.
Unha aperta de Ana e Marta”
Moi emotiva e moi real. Espero que sexa leida e analizada como se merecen estas dúas rapazas.
ResponderEliminar